De laatste loodjes..

... wegen verbazend licht. Ik herinner me nog als gisteren hoe het leek alsof ik hier een eeuwigheid zou zitten en nu blijven er nog maar twee weken over. Ik kan het bijna niet geloven. Ik heb mijn vluchtschema gekregen en ik vertrek hier op 13 juni om 16u20 om de volgende dag om 18u20 aan te komen in België.

Het is hier een beetje stil geworden op mijn blog omdat ik hier eerlijk gezegd ook wat lui ben geworden, maar ook omdat ik hier een gewoon, rustig leventje leidt waarin niet elke dag iets noemenswaardigs gebeurt.

La Paz is na lange tijd eindelijk weer wat rustiger geworden. Tot een week geleden, werd er elke dag gestaakt door de dokters omdat ze niet akkoord gingen met een wetswijziging. Doden vielen er gelukkig niet, maar het ging er toch heftig aan toe! Ook de chauffeurs hebben twee dagen lang de hele stad stilgelegd door te staken. Er reed geen enkele taxi, minibus of trufi rond en de straten waren grotendeels afgezet waardoor je zelfs met je eigen auto amper ergens kon geraken. Veel viel er toen dus niet te doen en we hielden ons dan maar bezig met tv en films kijken.

Ik ga ook nog steeds naar de universiteit, hoewel ik de laatste weken wel enkele dagen niet geweest ben. Het wordt niet interessanter en vermits we niet actief zijn tijdens de lessen, veronderstel ik dat de leerkrachten ons niet missen wanneer we er een dagje niet zijn. Donderdag is da laatste dag dat ik nog moet gaan, daarna heb ik nog even 'vakantie' voor ik vertrek. Ik heb alleen les in de voormiddag dus in de namiddag houd ik me bezig met rondhangen in de stad met vrienden, naar de cinema gaan, iets gaan eten of drinken en nu ook met het kopen van souverniers.

Vorige vrijdag werden we door de gastmama van Michelle uitgenodigd om tucumanas te leren maken. Gelukkig is het niet al te moeilijken ik hoop jullie hier in België op te kunnen trakteren!

Verder werd ik door een collega van mijn gastvader uitgenodigd om naar een concert te gaan van Kalamarka, een boliviaanse groep die tegenwoordig in Frankrijk woont en vrij bekend blijkt te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het was wel fijn. Ze speelden folklorische muziek en er waren ook dansers bij wat voor spektakel zorgde. Jammer genoeg vond het concert in open lucht plaats en wist ik dit niet van te voren waardoor ik zowat bevroren thuiskwam want het wordt hier winter en dat zorgt vooral voor 's nachts voor koude temperaturen. Het kwik daalt hier gemakkelijk onder de tien graden!

Afgelopen zondag was het in Bolivia ook Moederdag en daarvoor gingen we lekker pasta eten. Daarna vertrokken we naar een plaats waar je de Illimani (een berg, La Paz wordt ook wel de stad van de Illimani genoemd) van heel dichtbij kon zien. Jammer genoeg is de grote auto wat stuk en moesten we met de pick-up gaan. Vermits oma Susu ook mee was, betekende dit dat mijn broer en ik in de laadbak moesten en dat was op die hobbelwegjes niet zo aangenaam voor het achterwerk. Maar het was wel de moeite waard want het was er heel mooi.

Dit zijn de belangrijkste dingen waaraan ik nog kan denken dus hiermee sluit ik mijn laatste bericht vanuit Bolivia af. Ik ga nog wat genieten van mijn tijd hier en van het mooie La Paz waaraan ik mijn hart toch wat verloren heb en ik ga wat nadenken over hoe ik mijn valies ga dichtkrijgen, maar dat komt wel in orde!

Tot snel in België!

Februari & Maart

Oh, wat vliegt de tijd snel opeens! Nog maar twee maand en half en ik sta terug in België. Ik ben het hier ondertussen zo gewoon en ik heb het hier ook zeer erg naar mijn zin dus het hier allemaal achterlaten zal toch ook wat raar voelen, maar er is nog tijd genoeg om te genieten van Bolivië.

Ondertussen zit ik al drie weken op de universiteit, eindelijk. Vakantie is wel leuk, maar ik had er echt nood aan om mij met iets nuttigers bezig te houden dan uitslapen, films kijken ed. Ik doe psychologie omdat ik hier nog niet wou beginnen met wat ik België zou studeren, maar ik heb toch al gemerkt dat het niet echt mijn ding is. Ach ja, gelukkig is het een leuke leerkracht en is het wel een leuke universiteit. Heel klein, we zitten maar met 20 in het eerste jaar voor psychologie terwijl ik op colegio wel met 40 zat dus veel voorbereiding op de universiteit in België zal deze ervaring niet zijn. 

Wat deed ik nog de laatste vakantiemaanden?

Ik ging mijn gastbroer, die een maand mijn andere gastbroer was gaan opzoeken in Duitsland, ophalen aan de luchthaven en die had natuurlijk veel te vertellen. Verder hebben we ook een aantal keer gekookt met de Vlamingen, oa. wortelstoemp, ovenschotel en spaghetti bolognese en ging ik met enkele Vlamingen uit La Paz, eentje uit Cochabamba en diens zus en vriendje die naar Bolivia waren gekomen naar Tiwanaku, incaruïnes op anderhalf uur van La Paz. Op zich niet heel speciaal, een hoop stenen en de gids was niet heel goed te verstaan dus ik heb het niet allemaal goed begrepen, maar we moesten dat toch ook gezien hebben he. We gingen ook eens een kijkje nemen in het cocamuseum en dat was ook heel interessant vooral omdat er ook gidsen in het Nederlands waren en onze aandacht zo beter bij de zaak bleef. Ook bezochten we de San Fransico basiliek in La Paz omdat we daar al honderd keer zijn gepasseerd, maar nooit waren binnen gegaan en we toch ook wat aan cultuur wouden doen tijdens de vakantie.

En dan brak carnaval aan, een groot feest hier in Bolivia. Een maand op voorhand beginnen ze al met het smijten van waterbalonnen, maar hier had ik geluk niet veel last van. Het beste carnaval van Bolivia wordt gevierd in Oruro en daar moesten we dan ook naartoe gaan. Nadat AFS nog maar eens moeilijk deed omdat het te gevaarlijk zou zijn, wilde de papa van Thomas gelukkig met ons meegaan zodat we dit grote festakel niet hoefden te missen. Hoewel het carnaval daar ongeveer drie dagen duurt, gingen wij enkel de zaterdag omdat het de andere dagen toch alleen maar een zatte en vuile bedoening is. Vroeg uit de veren dus, de bus op en dan een plaatsje zoeken op de tribune. Hier is carnaval een folklorisch feest dus een hele dag lang passeerden er dansgroepen met de typische boliviaanse dansen en mooie kostuums. In de dag niet zo heel spectaculair, maar 's nachts met de lichteffecten meer dan de moeite waard! Tegen 2u 's nachts hadden we het allemaal wat gehad en besloten we terug te keren naar La Paz om na enkele uren moe, maar voldaan in ons bedje te kruipen.

Sinds enkele weken hebben we een schaatsbaan in La Paz, niet van ijs weliswaar, maar van een soort plastiek, maar daarom jammer genoeg niet zachter.

Ik ben ook eens naar een salsales gegaan en dat was heel leuk, maar niet zo heel gemakkelijk en twee weken geleden verschenen we live op de boliviaanse televisie in een praatprogramma. Die keer ging het over hoe ze de toeristen willen afzetten en wij moesten dan ook iets zeggen. Ook eens leuk om mee te maken.

Voila, dat was het zo een beetje voor de afgelopen tijd. Hopelijk maak ik nog enkele uitstapjes, maar er zijn nog geen concrete plannen.

Tot de volgende!

Kerst, Oud & Nieuw en reisje Potosi & Sucre

De week van Kerstmis brak aan en dat betekende in mijn familie winkelen. Van mijn gastvader kreeg ik een mooi budget waarmee ik kleding mocht kopen en dus trokken we er zowat elke dag op uit om de winkels te bekijken, maar het klinkt leuker dan het is want het is hard zoeken hier naar iets dat me aanstaat. Ik zal blij zijn wanneer ik terug de H&M zal kunnen binnenwandelen. De ochtend van 24 december had ik nog geen cadeaus gekocht voor mijn gastouders omdat mijn inspiratie me wat in de steek had gelaten, maar uiteindelijk slaagde ik er toch in voor beiden iets deftigs te vinden. In de namiddag kreeg ik de opdracht om alle cadeautjes in te pakken en dat waren er niet weinig. Vooral kleding, maar ook wel een beetje belachelijk dat alles werd ingepakt wanneer iedereen alles voor zichzelf had uitgekozen, maar goed. Dan klaarmaken en dan wachten tot wanneer oma Susu, nonkel David, nonkel Jimmy en de zus van oma Susu aankwamen. In België zou dit rond 19u zijn, hier was dit rond 23u. Toen ze er eindelijk waren, werd er wat gedronken en gebabbeld om dan om middernacht de champagne te ontkurken (smaakte eerder naar Kidibul, ook lekker) en daarna rond kindeken Jesus te gaan staan en te bidden. Daarna moest iedereen een woordje zeggen en werd uiteindelijk het eten geserveerd. De typische schotel voor Kerst hier is picana, een soort van watersoep met verschillende soorten vlees in. Het was wel lekker, maar nu ook niet zo speciaal zoals iedereen de hele tijd beweerde. Daarna aten we nog een stukje taart en maakten we de cadeaus open. Na nog even wat foto's te nemen, kroop ik doodmoe in mijn bedje. Ik heb het allemaal wel gezellig gevonden en de gevreesde heimwee bleef uit waar ik meer dan blij om was.

De volgende dag, op Kerstmis zelf, gingen we mijn oudste gastbroer afzetten aan de luchthaven omdat hij een maand naar Europa ging bij mijn andere gastbroer. Daarna keerden we terug naar huis, aten we de overschot van de avond ervoor op en werd er verder alleen gerust. Raar wel dat er op die dag niets meer gebeurt met de familie, maar zo is het hier.

De dagen die volgden, waren allemaal rustig en dan op 28 december vertrok ik met mijn vriendinnen van school met de bus richting Tarija, een stadje in Bolivia waar heel veel jeugd naartoe trekt om Nieuwjaar te vieren. Na een 18 uur lange busrit kwamen we aan in het aangenaam warme en mooie Tarija en gingen we ons installeren in ons hotel. Het was heel goedkoop, maar het was ook niet meer waard want het trok op niet zo heel veel. Ach ja, we hadden een bed en konden ons douchen. Hier wordt niet alleen op Nieuwjaar gefeest, maar wel een hele week lang. Voor Nieuwjaar waren er twee feesten georganiseerd en wij gingen naar Tarija Vip in hotel Los Ceibos. Ik kwam aan rond 23u en tot mijn grote verbazing was er nog maar heel weinig volk. Het feest zelf was heel chique en formeel (deed me eerder aan een trouwfeest denken), alles was mooi versierd en er stond een groot podium waarop verschillende artiesten zouden optreden. Gelukkig begon het volk nu wel toe te stromen zodat er op middernacht met iedereen samen getoost kon worden en het feest kon beginnen. Toen de zon begon op te komen, liep het feest op zijn einde en ging iedereen traditiegewijs naar het centrale plein van Tarija om het feest nog even verder te zetten. Mij leek het daar echter niet zo interessant en dus besloot ik te gaan slapen. Het jaar was mooi ingezet, maar ik heb me in België toch al beter geamuseerd.

Verder heb ik niet zo heel veel gezien van Tarija, maar de laatste dag besloten we toch naar een wijhuis te gaan, Tarija staat namelijk bekend voor zijn wijn en kaas, op een halfuurtje rijden waar we wijn proefden en kochten. Ik kocht een flesje wijn voor mijn gastouders, maar ze is niet in La Paz geraakt. De laatste dag van mijn reis liet ik ze gewoonweg op de grond vallen, lomp. Ik vond de wijn niet zo lekker eigenlijk want het was nogal zoet.

Op 4 januari vertrokken al mijn vriendjes dan terug naar La Paz, maar ik vertrok pas enkele uurtjes later richting Potosi met Stans, die ook in Tarija was. De busreis naar Potosi was niet de meest comfortabele omdat de weg niet helemaal verhard is en we op sommige momenten een halve meter in de lucht vlogen, maar de bus is hier zo goedkoop dat we het vliegtuig nemen te zot vinden. Na 8 uurtjes kwamen we dan om 3u 's morgens aan en na even wat rond te dolen, besloten we ons toch maar gewoon bij een hotel af te laten zetten door een taxi. Er was nog net een kamer vrij, daar hadden we geluk! We sliepen de volgende morgen uit en daarna gingen we Potosi wat verkennen. In de namiddag bezochten we Casa de la Moneda en 's avonds zijn we lekker gaan eten. Vroeg in bed dan want de dag erna moesten we er vroeg uit voor een tour door de mijnen. We kregen een mooi pakje aangetrokken, gingen wat dynamiet en frisdrank kopen om aan de mijnwerkers te geven, bezochten waar ze de mineralen zuiveren uit wat ze uit de mijn halen en dan was het tijd om de mijn in te kruipen. Daar aangekomen, vond ik het gat waar we in moesten toch net iets te klein en te donker en besloot ik maar gewoon buiten te blijven wachten. Stans ging wel naar binnen en trok enkele foto's zodat ik het toch ook een beetje gezien heb. En dan hadden we Potosi wel gezien, het was ons daar ook veel te koud en grijs naar onze goesting, dus gingen we naar het busstation om naar Sucre te gaan. We konden voor €1,70 binnen de vijf minuten vertrekken dus grepen we die kans. Na bijna de bus te missen omdat we nog snel even naar de wc moesten, kwamen we na een kleine 4 uur aan in Sucre. We vonden vrij snel een goedkoop en mooi hostelletje, fristen ons wat op en gingen dan nog even wat verkennen. In Sucre bezochten we Casa de la Libertad wat niet zo interessant was, bezochten een parkje waar een kleine eifeltoren en triomfboog staat, maakten een uitstapje naar een dorpje dat bekend staat om zijn marktje en tenslotte gingen we naar La Recoleta waar je een super mooi uitzicht krijgt over de stad. We deden ook een poging om het blijkbaar heel mooie Castillo de la Glorieta te zien, maar dat bleek jammer genoeg gesloten te zijn dus zagen we alleen de buitenkant. Omdat we dus nog wat tijd overhadden, gingen we het kerkhof bezoeken dat heel mooi was. Sucre wordt ook de witte stad genoemd omdat er heel veel witte gebouwen zijn en ik moet zeggen dat ik het de mooiste stad vind die ik in Bolivia gezien heb. Met het weer hebben we niet echt geluk gehad, het was de hele tijd erg koud en regenachtig, maar de laatste dag hebben de weergoden ons toch nog getrakteerd op een zonnige dag.

En dan nog een laatste keer de bus op. Moe, maar meer dan voldaan kwam ik terug aan in mijn mooie La Paz. Ik was blij terug thuis te zijn.

De afgelopen weken heb ik niet zoveel speciaals gedaan. Gerust, films gekeken, uitgegaan, ... Ik heb verder nog altijd geen nieuws over de universiteit en weet dus ook nog niet tot wanneer ik nu precies vakantie ga hebben, maar ik vind het nu stilaan wel genoeg geweest en zou graag mijn dagen vullen met een ietwat nuttigere bezigheid.

Oh ja, en sinds gisteren is mijn meid ook terug na een maand vakantie en daar zijn we toch een beetje blij om want kleren werden niet meer gewassen en gekookt is er ook geen ene keer die hele tijd. Wat aten we dan? Afhaalmaaltijden, pizza, hamburgers, ... Lekker voor even, maar geef me toch maar het eten van mijn meid.

Zo, dat was het weer eens.

Tot de volgende!

Mijn gastfamilie en ik op Kerstavond

v.l.n.r. gastmama, ik, John, Dominga, zus Sus, nonkel David, Oma Susu
gastbroer Jorge, gastpapa, nonkel Jimmy

De vriendinnen van school in Tarija

Stans en ik, klaar om al dan niet de mijn in te gaan

Voetbal & Graduacion

Hallo daar!

Om te beginnen laat ik jullie weten dat ik op 14 juni opnieuw op belgische bodem zal staan wat dus wil zeggen dat er mij nog maar vijf maandjes resten en ik er nog het beste van ga maken!

En ik wens ook alle studenten heel veel succes met hun examens!

Mijn gastvader zegt al sinds het begin dat ik hier ben dat ik eens met hem naar de voetbal moet gaan omdat ik dat ook eens moet gezien hebben in Zuid-Amerika. Na enkele keren te hebben afgewezen, ging ik op 7 december dan toch mee. Nadat mijn broer mij eerst boliviaans lang heeft laten wachten, kwamen we toch nog mooi op tijd aan en moest ik me ook in het zwart-geel gestreepte truitje van The Strongest wurmen en na nog even wachten, begon de match. Ik vond het allemaal nog wel leuk want het ging vrij snel voorbij en ik vond het wel grappig om mijn gastvader en gastbroer helemaal te zien opgaan in het spel. Gelukkig wonnen we (4-0) want anders was het waarschijnlijk allemaal wat minder leuk geweest. Daarna reden we nog even al toeterend door de stad en werd er nog een drankje geconsumeerd bij ons thuis.

Enkele dagen later waren Stans en ik uitgenodigd op de graduacion van Michelle. Vermits wij allebei de week erna die van ons hadden, vonden we het wel eens fijn om te zien hoe dat zo ongeveer in zijn werk gaat daar en ik moet zeggen dat het niet om mee te lachen is hoor! Super veel volk, iedereen in mooie (soms ook minder mooie) kleding en de zaal mooi versierd. Allemaal heel leuk, maar omdat Stans en ik daar natuurlijk heel weinig volk kenden, hielden we het al vrij snel voor bekeken en lieten we Michelle het feest verderzetten met haar vrienden.

Verder werden we ook bijna elke dag lastig gevallen door AFS om dingen in orde te brengen voor ons visa dat na zes maand, u hoort het goed, nu bijna in orde zou moeten zijn. Elke keer vingerafdrukken zetten of een handtekening en één dag moesten we ook naar het ziekenhuis om bloed te laten trekken, een röntgenfoto te laten nemen en nog zo van die dingen.

En dan was het mijn beurt voor de graduacion. Op donderdag 15 december was het de acto de graduacion, dit is het officiële gedeelte en de dag erna zou ik dan het feest hebben. Op zich was het allemaal een beetje saai want er werd de hele tijd gespeecht door een hele hoop mensen en mijn aandacht was hierbij ver te zoeken. En dan begon het iets leukere gedeelte wanneer de leerlingen werden afgeroepen, maar vermits we met ongeveer 150 zijn, duurde dit ook wel aardig lang. Elke leerling moest, begeleid door zijn ouder(s) naar voren lopen om zijn diploma in ontvangst te nemen en daarna op de tribune gaan zitten. Vermits ik een intercambio was, werd ik samen met Thomas en Cloé als laatsten afgeroepen. Ik heb die school heel leuk gevonden, maar toen hebben ze ons en ook onze gastouders wel teleurgesteld door ons alleen maar een hand te geven en niet de moeite hebben gedaan ons iets te geven om te erkennen dat we daar toch ook een half schooljaar naar school zijn gegaan. Mijn gastouders namen het allemaal wel iets serieuzer en ik kreeg dan ook bloemen van hen (dat is hier de traditie) en daarna gingen we nog lekkere pasta eten om mijn afstuderen te vieren.

De dag erna ging ik in de namiddag naar de kapper om mijn haar te laten doen en mij ook te laten shminken. De eerste keer dat ik dit liet doen en waarschijnlijk ook de laatste keer want hoewel ik het resultaat wel geslaagd vond, denk ik niet dat ik in België zo naar buiten moeten komen zonder raar bekeken te worden. Dan naar huis om er bijna een halfuur over te doen om mijn kleedje aan te krijgen en dan te vertrekken. Zoals hier in Bolivia ook de traditie is, moesten er eerst weer foto's genomen worden en hoewel ik dat op dat moment een beetje vervelend vond, ben ik toch blij dat ik deftige foto's heb. Ik danste, ook naar traditie, de wals met mijn gastvader, we dronken wat, aten wat en amuseerden ons. En dan was het tijd voor la continuada, het gedeelte zonder ouders. Iedereen wisselde stijf kostuum en hoge hakken om voor iets comfortabeler en dan vertrokken we. Er was een bar afgehuurd (allemaal gesponsord door de ouders wel) waar de drank naar gewoonte weer rijkelijk vloeide en er tot de ochtend werd verder gevierd (dit ook weer naar traditie). Vermits ik toch pas tegen de ochtend zou thuiskomen, moest ik van mijn gastvader mijn sleutel niet meenemen, hij zou wel komen opendoen wanneer ik aanbelde. Een beetje dom om dit te geloven want toen ik aanbelde, kwam er helemaal niemand opendoen. Er zat dus niets anders op dan te wachten en vermits ik heel moe was, deed ik al maar vast een dutje. Een klein uurtje later probeerde ik het dan nog eens en kwam mijn gastmoeder gelukkig opendoen. Helemaal verkleumd, kon ik dan eindelijk in mijn warme bedje kruipen.

Ik denk dat wel genoeg is voor een bericht. Binnen enkele dagen zal ik een verslagje posten over kerst & nieuw en over mijn reisje naar Sucre en Potosi.

Tot snel dus!

Op de acto met gastouders en bloemen



Zo zag ik er uit op het feest



Santa Cruz!

Hola!

Jaja, weeral een berichtje! Deze keer over mijn reisje naar Santa Cruz en enkele andere leuke dingen.

Enkele Belgen die hier in andere steden wonen, keerden na de reis met AFS nog niet naar huis, maar bleven nog enkele dagen langer want op 15 november kwam David Guetta namelijk naar La Paz. In België zou ik nooit naar zijn concert gaan al is het omdat dat veel te duur zou zijn, maar voor €35 had je al een ticket voor de beste plaatsen dus vonden we het wel de moeite om daar eens naartoe te gaan en ik heb het me niet beklaagd! Het duurde wel een tijdje vooraleer den David verscheen, maar het was het wachten waard. Sympathieke kerel en het was een dik feestje!

De dag daarna vertrok iedereen dan grotendeels terug naar huis dus gingen we 's middags allemaal samen nog iets eten en 's avonds gingen we hen uitwuiven.

De dagen daarna heb ik wat afgesproken met vrienden en wat genoten van mijn eerste daagjes zomervakantie. De temperatuur hier in La Paz stijgt hier trouwens ook aanzienlijk. De laatste dagen worden temperaturen van 20 tot 25 graden gehaald, wat eigenlijk ongewoon hoog is voor La Paz. Maar er zijn ook wat mindere dagen dat het veel regent en bewolkt is.

Ik zou dus naar Santa Cruz gaan samen met Michelle en Stans (de twee andere meisjes van België die in La Paz wonen) en het plan was om zaterdag de 20ste de vertrekken. Dit was even buiten AFS gerekend, die hier in La Paz toch net iets strenger zijn dan in de andere comité's en ons dus pas toestemming voor maandag gaven. Dat was even een domper, maar twee dagen is nu ook niet het einde van de wereld, hé.

Maandagavond stonden we dan gepakt en gezakt aan de terminal om met de bus te vertrekken. Na enige vertraging waren we dan toch eindelijk weg. Het is een lange tocht van normaal ongeveer 14u, maar je rijdt 's nachts en dat zijn bussen van drie rijen waarin je je zetel vrij plat kan leggen, bus cama (bus bed) heet dat dus dat is wel een relatief comfortabele reis. Maar vermits Bolivia sociaal en economisch niet echt een stabiel land is, zijn er vaak blokkades en natuurlijk hadden wij ook prijs. Gelukkig helpt wat geld om een andere weg, weliswaar door een dorpje dat er niet op gemaakt is om bussen door te laten, te nemen en hebben we uiteindelijk maar enkele uurtjes vertraging opgelopen. Tegen de middag kwamen we dan aan en werden we opgewacht door Jolien en we stonden al direct in ons zap, zo warm! We gingen eerst iets eten bij Jolien en dan hebben we de rest van de namiddag besteed aan het zoeken van een hostel. Gelukkig eentje gevonden dat ons heel goed bevallen is. 's Avonds iets gaan eten en dan vroeg gaan slapen want het was toch een vermoeiende reis geweest.

Alle drie waren we ook met een missie gekomen, we moesten namelijk een kleed vinden voor ons graducion. Blijkbaar is Santa Cruz hiervoor dé geschikte plaats, maar we hebben toch heel hard moeten zoeken om iets te vinden dat ons min of meer aanstond. Den H&M of de Zara mis ik hier toch om kleren te kopen hoor, hier in Bolivia is het echt niet veel soeps! 's Avonds gingen we dan iets drinken en amaai, het bier bleef maar vloeien, maar ik heb er niets van gevoeld. Blijkbaar hebben we al goed getraind daarboven in La Paz!

De volgende dag hebben we een bbq gedaan en dat heeft heel hard gesmaakt. Ik heb vooral groentjes gegeten want dat is iets dat ik hier nog altijd veel te weinig voorgeschoteld krijg. En dan 's avonds was er een concert van Calle 13, een vrij populaire en bekende band en het was inderdaad wel goed, alleen spijtig dat ik geen enkel liedje kende, haha.

Op vrijdag was Lore, een belgische dat in Santa Cruz woont, jarig en gingen we naar Aqualand, een pretpark met water. Niet ontzettend groot, maar wel genoeg om je een hele dag te amuseren. Omdat ik weet dat mijn huid nogal gevoelig is voor de zon, smeerde ik braaf factor 55, maar de zonnecrème bleek toch niet zo waterproof te zijn als ze beweerde op de verpakking dus had ik het 's avonds weer zitten. Een mooi rood kleurtje dat nu sinds twee dagen aan het vervellen is, maar gelukkig viel het allemaal toch nog mee en heb ik er eigenlijk niet echt last van gehad. Daarna gingen we dan nog taart gaan eten in het huis van Lore en begonnen we een filmpje te kijken. Ik zag echter alleen het eerste deel want als snel lag ik in slaap. Snel de taxi in dus en naar het hostel.

En dan was het al onze voorlaatste dag! 's Middags ging ik eten met mijn nonkel hier en de zus van mijn oma Susu en toen ik terugkeerde naar het hostel lagen mijn vriendinnetjes vredig te slapen. Het was die dag warmer dan de andere dagen dus namen we een lange siësta en tegen 18u vertrokken we dan om naar een folkoristische stoet te gaan kijken. In België zou je mij daar niet naartoe krijgen, maar hier is dat echt leuk om te zien omdat dat echt leeft onder de mensen en de Bolivianen hier echt fier op zijn. Daarna gingen we naar Rik zijn huis, een andere Vlaming die in Santa Cruz woont, en dronken we een drankje terwijl we ons wat probeerden af te koelen in het zwembad door voetje te baden. In Santa Cruz koelt het namelijk nooit af, 's nachts om 2u is het nog altijd 25 graden of meer. Een pul of truitje hebben we daar echt niet nodig gehad! Daarna vertrokken we naar een bar, Ganesha, waar een leuk feestje aan de gang was met allemaal muziek van de Backstreet Boys en Britney Spears. We hebben ons echt goed geamuseerd en de tijd vloog voorbij. We hadden wel honger gekregen dus zochten we iets om te eten. Het was ongeveer 5u30 en het was al klaar dus aten we eigenlijk hamburgers als ontbijt. Terug naar het hostel om enkele uurtjes te slapen, maar niet te lang want we konden maar ontbijten tot 10u en het ontbijt was toch net iets te lekker om te laten staan. En dan was het al de laatste dag. We gingen nog wat rondhangen in het park en dan iets eten om dan de bus op te stappen, niet naar La Paz, maar wel naar Cochabamba. De tickets naar La Paz waren namelijk extreem duur dus kregen we de raad om via Cochabamba te gaan, dit zou goedkoper zijn. Nog voor we vertrokken begonnen de problemen al dat we moesten bijbetalen en werden we op ik heb geen idee welke bus gezet. De situatie stond mij helemaal niet aan en ik moest mij dan ook even rustig houden, maar we konden niet veel doen dus vertrokken we uiteindelijk. Zoals verwacht waren er opnieuw blokkades dus op zo'n 30km voor Cochabamba stopt de bus en stapt iedereen uit. Voor ons was dit de eerste keer dus we wisten niet zo goed wat gedaan. Gelukkig waren er enkele mensen die onze hulpeloze gezichten zagen en ons in een taxi zetten die ons naar onze bestemming zou brengen. Maar niets was minder waar. Opnieuw blokkades, opnieuw uitstappen dus. We staken de blokkade (stel je hier niet teveel bij voor, twee bomen en wat roepende mensen in het midden van de baan is voldoende om een blokkade te zijn) te voet over en namen een andere taxi. Daarna nog even te voet en we waren in het busstation van Cochabamba. Nu dus een ticket naar La Paz en dan zijn we thuis, dachten we. Er waren nog meer blokkades en zolang die niet werden opgeheven werd er geen enkel ticket verkocht. Goed, ja, daar stonden we dan! Gelukkig zitten er ook daar enkele Vlamingen en hebben die ons opgevangen. Indien nodig konden we bij iemand van hen blijven slapen dus uiteindelijk viel het allemaal nog mee. We gingen dan maar naar de film en 's avonds aten we charque, een typische schotel van daar, bij één van de Vlaamse meisjes. Uiteindelijk vertrokken er 's avonds toch opnieuw bussen naar La Paz dus kochten we een veel te duur ticket naar mijn goesting en vertrokken we opnieuw voor een reis van ongeveer 8u. Tegen 6u30 bereikten we El Alto waar, geloof het of niet, opnieuw blokkades waren. Opnieuw stapte iedereen af, maar dit is voor drie 'blonde' meisjes met rugzak en dus ook met camera, gsm en geld of kredietkaarten niet meteen de meeste veilige plaats om rond te lopen. Na even sukkelen kregen we dan toch een taxi te pakken en geraakten we eindelijk thuis. De opmerking van mijn gastouders: Nu weet ge wat reizen in Bolivia is.

Ach ja, we zijn er geraakt, we hebben weer iets bijgeleerd over dit land en we hebben vooral een heel leuke week in Santa Cruz gehad.  

De afgelopen dagen heb ik niet zo heel veel gedaan. Af en toe iets gaan drinken en verder vooral lui geweest en films gekeken. Moet kunnen zeker wanneer je vakantie hebt?

De plannen voor de volgende weken zijn afspreken met mijn vrienden, mijn graduacion waar ik wel eens benieuwd naar ben en dan Nieuwjaar vieren mogelijk in Tarija, maar dat moeten we nog eens zien.

Oh ja, en ook hier is het binnenkort Kerstmis uiteraard. De boom staat er al en het huis is mooi versierd, maar het is toch een beetje een raar gevoel met die warme temperaturen hier. Geef mij volgend toch maar opnieuw een koude Kerst.

Het volgende bericht zal mogelijk lang op zich laten wachten omdat ik vermoedelijk pas opnieuw interessante, nieuwe dingen te vertellen zal hebben tegen half januari, maar misschien dat ik nog eens enkele foto's online zet.

Tot snel! 

Oktober & AFS-reis

Hallo familie en vrienden!

Het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens een berichtje heb geschreven, maar ik heb dit hopelijk goed gecompenseerd met het uploaden van enkele foto's.

De laatste maand hebben we hier niet stil gezeten. Ik ging alle dagen gewoon naar school, maar ook mijn namiddagen waren goed gevuld. Zo had ik vorige zaterdag een talentenshow met AFS en de Paceno's hebben folklorisch gedanst. Daarvoor moest natuurlijk geoefend worden en dus hadden we wekelijks ongeveer twee repetities. Verder ging ik ook een dagje met mijn gastmoeder naar Huyustus, een buurt waar je zo goed als alles kan kopen voor relatief weinig geld. We gingen eigenlijk kijken voor kleren voor mij, maar wat daar allemaal hangt, is niet helemaal mijn ding laat ons zeggen. Ook kwamen we nog eens samen met de Vlamingen hier om lekker te koken. We maakten tomatensoep met balletjes, gevolgd door een ovenschotel met gehakt en bloemkool om dan af te sluiten met een overheerlijke tiramisu.

Ook waren het hier verkiezingen geweest. Dat weekend was het verboden om na 12u 's nachts samen te komen in groep, alcohol te drinken of met de auto te rijden dus konden we niet zo heel veel doen. Het was wel grappig om te zien dat de stembussen gewoon met tape dichtgeplakte kartonnen dozen waren en dat bij het bekend maken van de resultaten bleek dat per regio meer dan 60% ongeldig had gestemd.

Op 21 oktober was het het schoolbal van het secundair. Niet om mee te lachen hoor! Iedereen was mooi opgetut en ik kreeg een kleedje van een vriendin te leen dat ik net iets te kort vond, maar goed. Om 12u ging de muziek uit en de lichten aan, maar natuurlijk was dit nog veel te vroeg om al naar huis te gaan dus zetten we het feestje verder in het huis van een vriend.

Ook nadere het festival folklorico op school en daarvoor moest dus ook hard geoefend worden want hiermee vielen prijzen te winnen. De twee weken voor het festival begonnen ze hier allemaal wat stress te krijgen dus werd er elke avond gerepeteerd en de laatste dagen zelfs tot 12u 's nachts. Met de promocion dansten we tinku; heel mooi en heel leuk, maar ook echt wel vermoeiend. Het leuke was wel dat een heel groot deel van de promo meedeed en dus waren we met ongeveer 120 wat voor een heel mooi effect zorgde. Tijdens het festival gingen er wel een heleboel dingen mis in onze choreografie en ook ik danste niet geweldig omdat de veiligheidsspeld aan mijn hoofd open was gegaan en die dus de hele tijd in mijn hoofd prikte. Desondanks alles zijn we toch gewonnen en de vreugde was natuurlijk heel groot, zo groot zelfs dat bij velen traantjes vloeiden. En daarna was het natuurlijk ook weer feest.

En dan brak de laatste schoolweek aan. De traditie hier is dat de allerkleinsten van de school een afscheidsceremonie houden voor de promo en dat was wel schattig om te zien. Ze dansten en zongen liedjes voor ons, maar eentje deed net iets te hard haar best en viel van de tribune. Gelukkig hield ze er alleen een buil aan over en had iemand het voorval gefilmd zodat we er achteraf toch ook eens om konden lachen. We kregen dan ook een mok en een sleutelhanger.

Op dinsdag was het dan de beurt aan de prepromocion om afscheid te nemen van ons en dit doen ze jaarlijks met een middagmaal. Hiervoor werd een grote zaal afgehuurd en mooi versierd, maar naar mijn mening hadden ze eerder wat meer in het eten mogen investeren. Ach ja, het was gezellig.

Ook leerde ik empanadas de queso (kaas) maken bij een vriendin. Ik ben ondertussen het recept alweer vergeten, maar het was niet heel moeilijk en het was goed gelukt.

En dan op woensdag was het geen school, maar kwamen wel alle andere AFS'ers uit Bolivia naar La Paz en zag ik dus mijn maatje Jolien terug. In de namiddag gingen we allemaal samen gezellig iets eten en daarna kwam Jolien met mij mee naar huis want ze zou bij mij blijven overnachten.

En dan begon de reis met AFS! Een heel mooie en leuke reis. Op donderdag 3 november vertrokken we voor twee dagen naar Lago Titicaca, een meer zo groot als een kwart van België en tevens ook het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Doordat het dus zo groot was, waande ik me eerder aan de zee wat ik ook wel leuk vond. Eerst reden we enkele uren met de bus en daarna verkenden we Isla del Sol en Isla de la Luna met de boot. Enkele dapperen namen ook een duik in het frisse water. Als laatste bezochten we nog even Copacabana en dan was het alweer tijd om terug te keren naar La Paz.

Op zaterdag hadden we dan een reörientatie in La Paz. We speelden wat spelletjes en moesten wat vertellen over onze ervaring tot nu toe, allemaal nogal saai, maar goed, om dan de dag af te sluiten met een talentenshow. Wij waren hiervoor al een hele tijd aan het oefenen, maar er liepen toch nog een heleboel dingen fout omdat we blijkbaar al veel vergeten waren. Maar we hebben ons wel heel goed geamuseerd!

En op zondag vertrokken we dan eerst met de bus en daarna met de trein naar Uyuni waar we de zoutvlaktes zouden bezoeken. Jammer genoeg liepen er enkele dingen fout en konden we op maandag nog niet aan de tour beginnen. Daarom bezochten we in de voormiddag El cementerio de trenes waar de fotografen zich eens goed konden uitleven en in de namiddag rustten we uit en liepen we wat rond in het dorp. De volgende dag konden we dan wel vertrekken en dus trokken we met 11 jeeps de middle of nowhere in. Uren en uren hebben we gereden door prachtige landschappen om dan uiteindelijk net iets te laat aan te komen aan de Laguna Colorado waardoor we van het normaal o zo mooie kleurenspel weinig tot niets hebben kunnen zien. We gingen ergens in een hotelletje slapen en dan de volgende dag moesten we al om 4u15 uit de veren want er stond veel op het programma. We bezochten mooie rotsformaties en meren waar we duizenden flamingo's konden spotten. Ook reden we weer uren door prachtige natuur om dan uiteindelijk aan de zoutvlakte aan te komen. Ook weer immens en indrukwekkend en wit tot zover je kon kijken. We stopten bij een eiland ergens in het midden waar het vol stond met immense cactussen, maar waar verder ook niets anders te zien was. We namen enkele leuke foto's op de zoutvlakte en dan was het alweer tijd om te vertrekken want het zou al donker beginnen te worden. We passeerden nog snel even langs het zouthotel, dat jammer genoeg niet zo indrukwekkend was als verwacht en dan reden we terug naar Uyuni waar we nog iets aten en dronken om daarna terug te keren naar La Paz. Het was echt een heel mooie reis en ik heb er echt van genoten. Voor mij (en veel anderen) had ze gerust nog enkele dagen langer mogen geduurd hebben.

Nu zitten we dus opnieuw in La Paz en is voor mij ook de zomervakantie begonnen die duurt tot ergens begin februari en die we hopelijk nog gaan vullen met enkele leuke reisjes!

Tot snel!