BolEvia: Kerst, Oud & Nieuw en reisje Potosi & Sucre

De week van Kerstmis brak aan en dat betekende in mijn familie winkelen. Van mijn gastvader kreeg ik een mooi budget waarmee ik kleding mocht kopen en dus trokken we er zowat elke dag op uit om de winkels te bekijken, maar het klinkt leuker dan het is want het is hard zoeken hier naar iets dat me aanstaat. Ik zal blij zijn wanneer ik terug de H&M zal kunnen binnenwandelen. De ochtend van 24 december had ik nog geen cadeaus gekocht voor mijn gastouders omdat mijn inspiratie me wat in de steek had gelaten, maar uiteindelijk slaagde ik er toch in voor beiden iets deftigs te vinden. In de namiddag kreeg ik de opdracht om alle cadeautjes in te pakken en dat waren er niet weinig. Vooral kleding, maar ook wel een beetje belachelijk dat alles werd ingepakt wanneer iedereen alles voor zichzelf had uitgekozen, maar goed. Dan klaarmaken en dan wachten tot wanneer oma Susu, nonkel David, nonkel Jimmy en de zus van oma Susu aankwamen. In België zou dit rond 19u zijn, hier was dit rond 23u. Toen ze er eindelijk waren, werd er wat gedronken en gebabbeld om dan om middernacht de champagne te ontkurken (smaakte eerder naar Kidibul, ook lekker) en daarna rond kindeken Jesus te gaan staan en te bidden. Daarna moest iedereen een woordje zeggen en werd uiteindelijk het eten geserveerd. De typische schotel voor Kerst hier is picana, een soort van watersoep met verschillende soorten vlees in. Het was wel lekker, maar nu ook niet zo speciaal zoals iedereen de hele tijd beweerde. Daarna aten we nog een stukje taart en maakten we de cadeaus open. Na nog even wat foto's te nemen, kroop ik doodmoe in mijn bedje. Ik heb het allemaal wel gezellig gevonden en de gevreesde heimwee bleef uit waar ik meer dan blij om was.

De volgende dag, op Kerstmis zelf, gingen we mijn oudste gastbroer afzetten aan de luchthaven omdat hij een maand naar Europa ging bij mijn andere gastbroer. Daarna keerden we terug naar huis, aten we de overschot van de avond ervoor op en werd er verder alleen gerust. Raar wel dat er op die dag niets meer gebeurt met de familie, maar zo is het hier.

De dagen die volgden, waren allemaal rustig en dan op 28 december vertrok ik met mijn vriendinnen van school met de bus richting Tarija, een stadje in Bolivia waar heel veel jeugd naartoe trekt om Nieuwjaar te vieren. Na een 18 uur lange busrit kwamen we aan in het aangenaam warme en mooie Tarija en gingen we ons installeren in ons hotel. Het was heel goedkoop, maar het was ook niet meer waard want het trok op niet zo heel veel. Ach ja, we hadden een bed en konden ons douchen. Hier wordt niet alleen op Nieuwjaar gefeest, maar wel een hele week lang. Voor Nieuwjaar waren er twee feesten georganiseerd en wij gingen naar Tarija Vip in hotel Los Ceibos. Ik kwam aan rond 23u en tot mijn grote verbazing was er nog maar heel weinig volk. Het feest zelf was heel chique en formeel (deed me eerder aan een trouwfeest denken), alles was mooi versierd en er stond een groot podium waarop verschillende artiesten zouden optreden. Gelukkig begon het volk nu wel toe te stromen zodat er op middernacht met iedereen samen getoost kon worden en het feest kon beginnen. Toen de zon begon op te komen, liep het feest op zijn einde en ging iedereen traditiegewijs naar het centrale plein van Tarija om het feest nog even verder te zetten. Mij leek het daar echter niet zo interessant en dus besloot ik te gaan slapen. Het jaar was mooi ingezet, maar ik heb me in België toch al beter geamuseerd.

Verder heb ik niet zo heel veel gezien van Tarija, maar de laatste dag besloten we toch naar een wijhuis te gaan, Tarija staat namelijk bekend voor zijn wijn en kaas, op een halfuurtje rijden waar we wijn proefden en kochten. Ik kocht een flesje wijn voor mijn gastouders, maar ze is niet in La Paz geraakt. De laatste dag van mijn reis liet ik ze gewoonweg op de grond vallen, lomp. Ik vond de wijn niet zo lekker eigenlijk want het was nogal zoet.

Op 4 januari vertrokken al mijn vriendjes dan terug naar La Paz, maar ik vertrok pas enkele uurtjes later richting Potosi met Stans, die ook in Tarija was. De busreis naar Potosi was niet de meest comfortabele omdat de weg niet helemaal verhard is en we op sommige momenten een halve meter in de lucht vlogen, maar de bus is hier zo goedkoop dat we het vliegtuig nemen te zot vinden. Na 8 uurtjes kwamen we dan om 3u 's morgens aan en na even wat rond te dolen, besloten we ons toch maar gewoon bij een hotel af te laten zetten door een taxi. Er was nog net een kamer vrij, daar hadden we geluk! We sliepen de volgende morgen uit en daarna gingen we Potosi wat verkennen. In de namiddag bezochten we Casa de la Moneda en 's avonds zijn we lekker gaan eten. Vroeg in bed dan want de dag erna moesten we er vroeg uit voor een tour door de mijnen. We kregen een mooi pakje aangetrokken, gingen wat dynamiet en frisdrank kopen om aan de mijnwerkers te geven, bezochten waar ze de mineralen zuiveren uit wat ze uit de mijn halen en dan was het tijd om de mijn in te kruipen. Daar aangekomen, vond ik het gat waar we in moesten toch net iets te klein en te donker en besloot ik maar gewoon buiten te blijven wachten. Stans ging wel naar binnen en trok enkele foto's zodat ik het toch ook een beetje gezien heb. En dan hadden we Potosi wel gezien, het was ons daar ook veel te koud en grijs naar onze goesting, dus gingen we naar het busstation om naar Sucre te gaan. We konden voor €1,70 binnen de vijf minuten vertrekken dus grepen we die kans. Na bijna de bus te missen omdat we nog snel even naar de wc moesten, kwamen we na een kleine 4 uur aan in Sucre. We vonden vrij snel een goedkoop en mooi hostelletje, fristen ons wat op en gingen dan nog even wat verkennen. In Sucre bezochten we Casa de la Libertad wat niet zo interessant was, bezochten een parkje waar een kleine eifeltoren en triomfboog staat, maakten een uitstapje naar een dorpje dat bekend staat om zijn marktje en tenslotte gingen we naar La Recoleta waar je een super mooi uitzicht krijgt over de stad. We deden ook een poging om het blijkbaar heel mooie Castillo de la Glorieta te zien, maar dat bleek jammer genoeg gesloten te zijn dus zagen we alleen de buitenkant. Omdat we dus nog wat tijd overhadden, gingen we het kerkhof bezoeken dat heel mooi was. Sucre wordt ook de witte stad genoemd omdat er heel veel witte gebouwen zijn en ik moet zeggen dat ik het de mooiste stad vind die ik in Bolivia gezien heb. Met het weer hebben we niet echt geluk gehad, het was de hele tijd erg koud en regenachtig, maar de laatste dag hebben de weergoden ons toch nog getrakteerd op een zonnige dag.

En dan nog een laatste keer de bus op. Moe, maar meer dan voldaan kwam ik terug aan in mijn mooie La Paz. Ik was blij terug thuis te zijn.

De afgelopen weken heb ik niet zoveel speciaals gedaan. Gerust, films gekeken, uitgegaan, ... Ik heb verder nog altijd geen nieuws over de universiteit en weet dus ook nog niet tot wanneer ik nu precies vakantie ga hebben, maar ik vind het nu stilaan wel genoeg geweest en zou graag mijn dagen vullen met een ietwat nuttigere bezigheid.

Oh ja, en sinds gisteren is mijn meid ook terug na een maand vakantie en daar zijn we toch een beetje blij om want kleren werden niet meer gewassen en gekookt is er ook geen ene keer die hele tijd. Wat aten we dan? Afhaalmaaltijden, pizza, hamburgers, ... Lekker voor even, maar geef me toch maar het eten van mijn meid.

Zo, dat was het weer eens.

Tot de volgende!