De laatste loodjes..

... wegen verbazend licht. Ik herinner me nog als gisteren hoe het leek alsof ik hier een eeuwigheid zou zitten en nu blijven er nog maar twee weken over. Ik kan het bijna niet geloven. Ik heb mijn vluchtschema gekregen en ik vertrek hier op 13 juni om 16u20 om de volgende dag om 18u20 aan te komen in België.

Het is hier een beetje stil geworden op mijn blog omdat ik hier eerlijk gezegd ook wat lui ben geworden, maar ook omdat ik hier een gewoon, rustig leventje leidt waarin niet elke dag iets noemenswaardigs gebeurt.

La Paz is na lange tijd eindelijk weer wat rustiger geworden. Tot een week geleden, werd er elke dag gestaakt door de dokters omdat ze niet akkoord gingen met een wetswijziging. Doden vielen er gelukkig niet, maar het ging er toch heftig aan toe! Ook de chauffeurs hebben twee dagen lang de hele stad stilgelegd door te staken. Er reed geen enkele taxi, minibus of trufi rond en de straten waren grotendeels afgezet waardoor je zelfs met je eigen auto amper ergens kon geraken. Veel viel er toen dus niet te doen en we hielden ons dan maar bezig met tv en films kijken.

Ik ga ook nog steeds naar de universiteit, hoewel ik de laatste weken wel enkele dagen niet geweest ben. Het wordt niet interessanter en vermits we niet actief zijn tijdens de lessen, veronderstel ik dat de leerkrachten ons niet missen wanneer we er een dagje niet zijn. Donderdag is da laatste dag dat ik nog moet gaan, daarna heb ik nog even 'vakantie' voor ik vertrek. Ik heb alleen les in de voormiddag dus in de namiddag houd ik me bezig met rondhangen in de stad met vrienden, naar de cinema gaan, iets gaan eten of drinken en nu ook met het kopen van souverniers.

Vorige vrijdag werden we door de gastmama van Michelle uitgenodigd om tucumanas te leren maken. Gelukkig is het niet al te moeilijken ik hoop jullie hier in België op te kunnen trakteren!

Verder werd ik door een collega van mijn gastvader uitgenodigd om naar een concert te gaan van Kalamarka, een boliviaanse groep die tegenwoordig in Frankrijk woont en vrij bekend blijkt te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het was wel fijn. Ze speelden folklorische muziek en er waren ook dansers bij wat voor spektakel zorgde. Jammer genoeg vond het concert in open lucht plaats en wist ik dit niet van te voren waardoor ik zowat bevroren thuiskwam want het wordt hier winter en dat zorgt vooral voor 's nachts voor koude temperaturen. Het kwik daalt hier gemakkelijk onder de tien graden!

Afgelopen zondag was het in Bolivia ook Moederdag en daarvoor gingen we lekker pasta eten. Daarna vertrokken we naar een plaats waar je de Illimani (een berg, La Paz wordt ook wel de stad van de Illimani genoemd) van heel dichtbij kon zien. Jammer genoeg is de grote auto wat stuk en moesten we met de pick-up gaan. Vermits oma Susu ook mee was, betekende dit dat mijn broer en ik in de laadbak moesten en dat was op die hobbelwegjes niet zo aangenaam voor het achterwerk. Maar het was wel de moeite waard want het was er heel mooi.

Dit zijn de belangrijkste dingen waaraan ik nog kan denken dus hiermee sluit ik mijn laatste bericht vanuit Bolivia af. Ik ga nog wat genieten van mijn tijd hier en van het mooie La Paz waaraan ik mijn hart toch wat verloren heb en ik ga wat nadenken over hoe ik mijn valies ga dichtkrijgen, maar dat komt wel in orde!

Tot snel in België!

Februari & Maart

Oh, wat vliegt de tijd snel opeens! Nog maar twee maand en half en ik sta terug in België. Ik ben het hier ondertussen zo gewoon en ik heb het hier ook zeer erg naar mijn zin dus het hier allemaal achterlaten zal toch ook wat raar voelen, maar er is nog tijd genoeg om te genieten van Bolivië.

Ondertussen zit ik al drie weken op de universiteit, eindelijk. Vakantie is wel leuk, maar ik had er echt nood aan om mij met iets nuttigers bezig te houden dan uitslapen, films kijken ed. Ik doe psychologie omdat ik hier nog niet wou beginnen met wat ik België zou studeren, maar ik heb toch al gemerkt dat het niet echt mijn ding is. Ach ja, gelukkig is het een leuke leerkracht en is het wel een leuke universiteit. Heel klein, we zitten maar met 20 in het eerste jaar voor psychologie terwijl ik op colegio wel met 40 zat dus veel voorbereiding op de universiteit in België zal deze ervaring niet zijn. 

Wat deed ik nog de laatste vakantiemaanden?

Ik ging mijn gastbroer, die een maand mijn andere gastbroer was gaan opzoeken in Duitsland, ophalen aan de luchthaven en die had natuurlijk veel te vertellen. Verder hebben we ook een aantal keer gekookt met de Vlamingen, oa. wortelstoemp, ovenschotel en spaghetti bolognese en ging ik met enkele Vlamingen uit La Paz, eentje uit Cochabamba en diens zus en vriendje die naar Bolivia waren gekomen naar Tiwanaku, incaruïnes op anderhalf uur van La Paz. Op zich niet heel speciaal, een hoop stenen en de gids was niet heel goed te verstaan dus ik heb het niet allemaal goed begrepen, maar we moesten dat toch ook gezien hebben he. We gingen ook eens een kijkje nemen in het cocamuseum en dat was ook heel interessant vooral omdat er ook gidsen in het Nederlands waren en onze aandacht zo beter bij de zaak bleef. Ook bezochten we de San Fransico basiliek in La Paz omdat we daar al honderd keer zijn gepasseerd, maar nooit waren binnen gegaan en we toch ook wat aan cultuur wouden doen tijdens de vakantie.

En dan brak carnaval aan, een groot feest hier in Bolivia. Een maand op voorhand beginnen ze al met het smijten van waterbalonnen, maar hier had ik geluk niet veel last van. Het beste carnaval van Bolivia wordt gevierd in Oruro en daar moesten we dan ook naartoe gaan. Nadat AFS nog maar eens moeilijk deed omdat het te gevaarlijk zou zijn, wilde de papa van Thomas gelukkig met ons meegaan zodat we dit grote festakel niet hoefden te missen. Hoewel het carnaval daar ongeveer drie dagen duurt, gingen wij enkel de zaterdag omdat het de andere dagen toch alleen maar een zatte en vuile bedoening is. Vroeg uit de veren dus, de bus op en dan een plaatsje zoeken op de tribune. Hier is carnaval een folklorisch feest dus een hele dag lang passeerden er dansgroepen met de typische boliviaanse dansen en mooie kostuums. In de dag niet zo heel spectaculair, maar 's nachts met de lichteffecten meer dan de moeite waard! Tegen 2u 's nachts hadden we het allemaal wat gehad en besloten we terug te keren naar La Paz om na enkele uren moe, maar voldaan in ons bedje te kruipen.

Sinds enkele weken hebben we een schaatsbaan in La Paz, niet van ijs weliswaar, maar van een soort plastiek, maar daarom jammer genoeg niet zachter.

Ik ben ook eens naar een salsales gegaan en dat was heel leuk, maar niet zo heel gemakkelijk en twee weken geleden verschenen we live op de boliviaanse televisie in een praatprogramma. Die keer ging het over hoe ze de toeristen willen afzetten en wij moesten dan ook iets zeggen. Ook eens leuk om mee te maken.

Voila, dat was het zo een beetje voor de afgelopen tijd. Hopelijk maak ik nog enkele uitstapjes, maar er zijn nog geen concrete plannen.

Tot de volgende!

Kerst, Oud & Nieuw en reisje Potosi & Sucre

De week van Kerstmis brak aan en dat betekende in mijn familie winkelen. Van mijn gastvader kreeg ik een mooi budget waarmee ik kleding mocht kopen en dus trokken we er zowat elke dag op uit om de winkels te bekijken, maar het klinkt leuker dan het is want het is hard zoeken hier naar iets dat me aanstaat. Ik zal blij zijn wanneer ik terug de H&M zal kunnen binnenwandelen. De ochtend van 24 december had ik nog geen cadeaus gekocht voor mijn gastouders omdat mijn inspiratie me wat in de steek had gelaten, maar uiteindelijk slaagde ik er toch in voor beiden iets deftigs te vinden. In de namiddag kreeg ik de opdracht om alle cadeautjes in te pakken en dat waren er niet weinig. Vooral kleding, maar ook wel een beetje belachelijk dat alles werd ingepakt wanneer iedereen alles voor zichzelf had uitgekozen, maar goed. Dan klaarmaken en dan wachten tot wanneer oma Susu, nonkel David, nonkel Jimmy en de zus van oma Susu aankwamen. In België zou dit rond 19u zijn, hier was dit rond 23u. Toen ze er eindelijk waren, werd er wat gedronken en gebabbeld om dan om middernacht de champagne te ontkurken (smaakte eerder naar Kidibul, ook lekker) en daarna rond kindeken Jesus te gaan staan en te bidden. Daarna moest iedereen een woordje zeggen en werd uiteindelijk het eten geserveerd. De typische schotel voor Kerst hier is picana, een soort van watersoep met verschillende soorten vlees in. Het was wel lekker, maar nu ook niet zo speciaal zoals iedereen de hele tijd beweerde. Daarna aten we nog een stukje taart en maakten we de cadeaus open. Na nog even wat foto's te nemen, kroop ik doodmoe in mijn bedje. Ik heb het allemaal wel gezellig gevonden en de gevreesde heimwee bleef uit waar ik meer dan blij om was.

De volgende dag, op Kerstmis zelf, gingen we mijn oudste gastbroer afzetten aan de luchthaven omdat hij een maand naar Europa ging bij mijn andere gastbroer. Daarna keerden we terug naar huis, aten we de overschot van de avond ervoor op en werd er verder alleen gerust. Raar wel dat er op die dag niets meer gebeurt met de familie, maar zo is het hier.

De dagen die volgden, waren allemaal rustig en dan op 28 december vertrok ik met mijn vriendinnen van school met de bus richting Tarija, een stadje in Bolivia waar heel veel jeugd naartoe trekt om Nieuwjaar te vieren. Na een 18 uur lange busrit kwamen we aan in het aangenaam warme en mooie Tarija en gingen we ons installeren in ons hotel. Het was heel goedkoop, maar het was ook niet meer waard want het trok op niet zo heel veel. Ach ja, we hadden een bed en konden ons douchen. Hier wordt niet alleen op Nieuwjaar gefeest, maar wel een hele week lang. Voor Nieuwjaar waren er twee feesten georganiseerd en wij gingen naar Tarija Vip in hotel Los Ceibos. Ik kwam aan rond 23u en tot mijn grote verbazing was er nog maar heel weinig volk. Het feest zelf was heel chique en formeel (deed me eerder aan een trouwfeest denken), alles was mooi versierd en er stond een groot podium waarop verschillende artiesten zouden optreden. Gelukkig begon het volk nu wel toe te stromen zodat er op middernacht met iedereen samen getoost kon worden en het feest kon beginnen. Toen de zon begon op te komen, liep het feest op zijn einde en ging iedereen traditiegewijs naar het centrale plein van Tarija om het feest nog even verder te zetten. Mij leek het daar echter niet zo interessant en dus besloot ik te gaan slapen. Het jaar was mooi ingezet, maar ik heb me in België toch al beter geamuseerd.

Verder heb ik niet zo heel veel gezien van Tarija, maar de laatste dag besloten we toch naar een wijhuis te gaan, Tarija staat namelijk bekend voor zijn wijn en kaas, op een halfuurtje rijden waar we wijn proefden en kochten. Ik kocht een flesje wijn voor mijn gastouders, maar ze is niet in La Paz geraakt. De laatste dag van mijn reis liet ik ze gewoonweg op de grond vallen, lomp. Ik vond de wijn niet zo lekker eigenlijk want het was nogal zoet.

Op 4 januari vertrokken al mijn vriendjes dan terug naar La Paz, maar ik vertrok pas enkele uurtjes later richting Potosi met Stans, die ook in Tarija was. De busreis naar Potosi was niet de meest comfortabele omdat de weg niet helemaal verhard is en we op sommige momenten een halve meter in de lucht vlogen, maar de bus is hier zo goedkoop dat we het vliegtuig nemen te zot vinden. Na 8 uurtjes kwamen we dan om 3u 's morgens aan en na even wat rond te dolen, besloten we ons toch maar gewoon bij een hotel af te laten zetten door een taxi. Er was nog net een kamer vrij, daar hadden we geluk! We sliepen de volgende morgen uit en daarna gingen we Potosi wat verkennen. In de namiddag bezochten we Casa de la Moneda en 's avonds zijn we lekker gaan eten. Vroeg in bed dan want de dag erna moesten we er vroeg uit voor een tour door de mijnen. We kregen een mooi pakje aangetrokken, gingen wat dynamiet en frisdrank kopen om aan de mijnwerkers te geven, bezochten waar ze de mineralen zuiveren uit wat ze uit de mijn halen en dan was het tijd om de mijn in te kruipen. Daar aangekomen, vond ik het gat waar we in moesten toch net iets te klein en te donker en besloot ik maar gewoon buiten te blijven wachten. Stans ging wel naar binnen en trok enkele foto's zodat ik het toch ook een beetje gezien heb. En dan hadden we Potosi wel gezien, het was ons daar ook veel te koud en grijs naar onze goesting, dus gingen we naar het busstation om naar Sucre te gaan. We konden voor €1,70 binnen de vijf minuten vertrekken dus grepen we die kans. Na bijna de bus te missen omdat we nog snel even naar de wc moesten, kwamen we na een kleine 4 uur aan in Sucre. We vonden vrij snel een goedkoop en mooi hostelletje, fristen ons wat op en gingen dan nog even wat verkennen. In Sucre bezochten we Casa de la Libertad wat niet zo interessant was, bezochten een parkje waar een kleine eifeltoren en triomfboog staat, maakten een uitstapje naar een dorpje dat bekend staat om zijn marktje en tenslotte gingen we naar La Recoleta waar je een super mooi uitzicht krijgt over de stad. We deden ook een poging om het blijkbaar heel mooie Castillo de la Glorieta te zien, maar dat bleek jammer genoeg gesloten te zijn dus zagen we alleen de buitenkant. Omdat we dus nog wat tijd overhadden, gingen we het kerkhof bezoeken dat heel mooi was. Sucre wordt ook de witte stad genoemd omdat er heel veel witte gebouwen zijn en ik moet zeggen dat ik het de mooiste stad vind die ik in Bolivia gezien heb. Met het weer hebben we niet echt geluk gehad, het was de hele tijd erg koud en regenachtig, maar de laatste dag hebben de weergoden ons toch nog getrakteerd op een zonnige dag.

En dan nog een laatste keer de bus op. Moe, maar meer dan voldaan kwam ik terug aan in mijn mooie La Paz. Ik was blij terug thuis te zijn.

De afgelopen weken heb ik niet zoveel speciaals gedaan. Gerust, films gekeken, uitgegaan, ... Ik heb verder nog altijd geen nieuws over de universiteit en weet dus ook nog niet tot wanneer ik nu precies vakantie ga hebben, maar ik vind het nu stilaan wel genoeg geweest en zou graag mijn dagen vullen met een ietwat nuttigere bezigheid.

Oh ja, en sinds gisteren is mijn meid ook terug na een maand vakantie en daar zijn we toch een beetje blij om want kleren werden niet meer gewassen en gekookt is er ook geen ene keer die hele tijd. Wat aten we dan? Afhaalmaaltijden, pizza, hamburgers, ... Lekker voor even, maar geef me toch maar het eten van mijn meid.

Zo, dat was het weer eens.

Tot de volgende!

Mijn gastfamilie en ik op Kerstavond

v.l.n.r. gastmama, ik, John, Dominga, zus Sus, nonkel David, Oma Susu
gastbroer Jorge, gastpapa, nonkel Jimmy

De vriendinnen van school in Tarija

Stans en ik, klaar om al dan niet de mijn in te gaan

Voetbal & Graduacion

Hallo daar!

Om te beginnen laat ik jullie weten dat ik op 14 juni opnieuw op belgische bodem zal staan wat dus wil zeggen dat er mij nog maar vijf maandjes resten en ik er nog het beste van ga maken!

En ik wens ook alle studenten heel veel succes met hun examens!

Mijn gastvader zegt al sinds het begin dat ik hier ben dat ik eens met hem naar de voetbal moet gaan omdat ik dat ook eens moet gezien hebben in Zuid-Amerika. Na enkele keren te hebben afgewezen, ging ik op 7 december dan toch mee. Nadat mijn broer mij eerst boliviaans lang heeft laten wachten, kwamen we toch nog mooi op tijd aan en moest ik me ook in het zwart-geel gestreepte truitje van The Strongest wurmen en na nog even wachten, begon de match. Ik vond het allemaal nog wel leuk want het ging vrij snel voorbij en ik vond het wel grappig om mijn gastvader en gastbroer helemaal te zien opgaan in het spel. Gelukkig wonnen we (4-0) want anders was het waarschijnlijk allemaal wat minder leuk geweest. Daarna reden we nog even al toeterend door de stad en werd er nog een drankje geconsumeerd bij ons thuis.

Enkele dagen later waren Stans en ik uitgenodigd op de graduacion van Michelle. Vermits wij allebei de week erna die van ons hadden, vonden we het wel eens fijn om te zien hoe dat zo ongeveer in zijn werk gaat daar en ik moet zeggen dat het niet om mee te lachen is hoor! Super veel volk, iedereen in mooie (soms ook minder mooie) kleding en de zaal mooi versierd. Allemaal heel leuk, maar omdat Stans en ik daar natuurlijk heel weinig volk kenden, hielden we het al vrij snel voor bekeken en lieten we Michelle het feest verderzetten met haar vrienden.

Verder werden we ook bijna elke dag lastig gevallen door AFS om dingen in orde te brengen voor ons visa dat na zes maand, u hoort het goed, nu bijna in orde zou moeten zijn. Elke keer vingerafdrukken zetten of een handtekening en één dag moesten we ook naar het ziekenhuis om bloed te laten trekken, een röntgenfoto te laten nemen en nog zo van die dingen.

En dan was het mijn beurt voor de graduacion. Op donderdag 15 december was het de acto de graduacion, dit is het officiële gedeelte en de dag erna zou ik dan het feest hebben. Op zich was het allemaal een beetje saai want er werd de hele tijd gespeecht door een hele hoop mensen en mijn aandacht was hierbij ver te zoeken. En dan begon het iets leukere gedeelte wanneer de leerlingen werden afgeroepen, maar vermits we met ongeveer 150 zijn, duurde dit ook wel aardig lang. Elke leerling moest, begeleid door zijn ouder(s) naar voren lopen om zijn diploma in ontvangst te nemen en daarna op de tribune gaan zitten. Vermits ik een intercambio was, werd ik samen met Thomas en Cloé als laatsten afgeroepen. Ik heb die school heel leuk gevonden, maar toen hebben ze ons en ook onze gastouders wel teleurgesteld door ons alleen maar een hand te geven en niet de moeite hebben gedaan ons iets te geven om te erkennen dat we daar toch ook een half schooljaar naar school zijn gegaan. Mijn gastouders namen het allemaal wel iets serieuzer en ik kreeg dan ook bloemen van hen (dat is hier de traditie) en daarna gingen we nog lekkere pasta eten om mijn afstuderen te vieren.

De dag erna ging ik in de namiddag naar de kapper om mijn haar te laten doen en mij ook te laten shminken. De eerste keer dat ik dit liet doen en waarschijnlijk ook de laatste keer want hoewel ik het resultaat wel geslaagd vond, denk ik niet dat ik in België zo naar buiten moeten komen zonder raar bekeken te worden. Dan naar huis om er bijna een halfuur over te doen om mijn kleedje aan te krijgen en dan te vertrekken. Zoals hier in Bolivia ook de traditie is, moesten er eerst weer foto's genomen worden en hoewel ik dat op dat moment een beetje vervelend vond, ben ik toch blij dat ik deftige foto's heb. Ik danste, ook naar traditie, de wals met mijn gastvader, we dronken wat, aten wat en amuseerden ons. En dan was het tijd voor la continuada, het gedeelte zonder ouders. Iedereen wisselde stijf kostuum en hoge hakken om voor iets comfortabeler en dan vertrokken we. Er was een bar afgehuurd (allemaal gesponsord door de ouders wel) waar de drank naar gewoonte weer rijkelijk vloeide en er tot de ochtend werd verder gevierd (dit ook weer naar traditie). Vermits ik toch pas tegen de ochtend zou thuiskomen, moest ik van mijn gastvader mijn sleutel niet meenemen, hij zou wel komen opendoen wanneer ik aanbelde. Een beetje dom om dit te geloven want toen ik aanbelde, kwam er helemaal niemand opendoen. Er zat dus niets anders op dan te wachten en vermits ik heel moe was, deed ik al maar vast een dutje. Een klein uurtje later probeerde ik het dan nog eens en kwam mijn gastmoeder gelukkig opendoen. Helemaal verkleumd, kon ik dan eindelijk in mijn warme bedje kruipen.

Ik denk dat wel genoeg is voor een bericht. Binnen enkele dagen zal ik een verslagje posten over kerst & nieuw en over mijn reisje naar Sucre en Potosi.

Tot snel dus!

Op de acto met gastouders en bloemen



Zo zag ik er uit op het feest